Hubert Huysman maakt ‘keramische containers om herinneringen in te bewaren en het verleden te koesteren’. Het zijn ‘urnen van onze gedachten’, maar ook ‘boodschappers van wat komen zal: je kunt er ook wensen en dromen in opbergen.’ Het zijn verstilde objecten om materiële en immateriële herinneringen in op te slaan.

​

Hubert begon eigenlijk met het maken van ‘wenspotjes’ of ‘wenscontainers’ – doosjes waarin men een wens kon fluisteren of, op een papiertje geschreven, in kon opbergen. Later werd het formaat groter en konden ze ook inhoud, ‘echte dingen’ bevatten. Soms worden zijn creaties ook gebruikt als urnen voor overledenen.  ‘Als mensen zo’n urne kiezen, ontstaat er een speciale band, want de urne biedt ook een vorm van troost.’

​

Inspiratie vindt Hubert in de schilder- en beeldhouwkunst – van Rogier van der Weyden tot Wim Delvoye en Rinus van de Velde. Maar ook de romaanse kunst boeit hem: zo bezocht hij tijdens een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella alle romaanse kerkjes onderweg. In de oosterse en Japanse kunst wordt hij dan weer aangesproken door het strakke en het gestileerde.

​

Hij heeft, naar eigen zeggen, een haat-liefdeverhouding met de klei. Je kunt klei naar je hand zetten, maar ze heeft ook een geheugen, een eigen wil. ‘Wat mij aantrekt in klei is dat je werkt met de oerelementen – aarde, lucht, water en vuur – die moet je op elkaar afstemmen en dat is altijd een strijd, maar het is wel een erg boeiende strijd.’

​

In de jaren 1990 volgde Hubert cursussen keramiek in Aarschot, schreef zich vervolgens in aan het SLAC in Leuven en volgde masterclasses in Frankrijk. Vanuit het draaiwerk begon hij andere vormen te ontwikkelen. Aanvankelijk combineerde hij dit met een functie in het lager en secundair onderwijs, nu is hij fulltime keramist.